CELANOVA SEGUE A SER TERRA DE POETAS

Onte foi un día fermoso. Moitas veces, os docentes sempre andamos a queixarnos de que hai pouca disciplina, de que os alumnos non traballan e un longo etc...Pero ás veces, ocorren pequenas cousas que fan que o túa ilusión permaneza intacta. Onte un alumno de 3º ESO C, Alexandre Corbillón mostroume con toda a ilusión do mundo uns poemas compostos por él, onde se pode apreciar non só unha correcta escritura, senón unha inmensa sensibilidade. Este post para min e moito máis que o recoñecemento ao seu traballo, é un sincero agradecemento, é unha chamada de atención de que o talento está por ahí solto e nós como docentes temos que encontralo e potencialo. Moitas grazas Alexandre.

 Derradeira noite

Ergo a mirada, comezando a deixarme levar

 a ritmo de senza misura lenta.

 Tal vez esa noite se o meu corazón cego, 

non quedara esparexido polos ventos, s

e non morrera para darlle vida ao amor, 

tal vez, tal vez non o faría. 

 Camiñando perigosamente como un trapecista, 

Polas cordas do desexo, 

sen ter en conta a caída.

 Mirando ó frente corro hacia o vacío 

sentindo medo e raiba, 

sentindo amor e morriña 

dou un pulo na cornixa, 

o meu corpo escacha o ar 

crebando o silencio. 

 Sentinme libre como nunca, 

os pensamentos quedaran na cornixa,

 liberándome do teu amor, 

enxoitando co selo da morte. 

 Malec Corbillón 

 Canto máis quero olvidarte, 

máis te recordo, 

canto máis quero alonxarme,

máis perto te teño, 

e é que canto máis quero odiarte

 máis te amo. 

 Malec Corbillón 

 Sen ser doado

 É dificil non berrarlle ao ceo con bágoas nos ollos, 

 cando sabes que xa non poderás estar con el 

 É dificil durmirse entre bagullas e recordos que

 sempre estarán ferindo o teu corazón. 

 É dificil mantela calma e acougar cando sabes que

 unha pedra sempre afundirá no mar. 

 É dificil non pensar nesa persoa a quen máis amamos

 e pola que daríamolo todo por vela feliz, 

aunque esa ledicia implicase non poder estar ao seu carón

xamais. 

 Malec Corbillón 

 Bágoas

 Coa mirada perdida nunha noite xorda e cega,

 chea de recordos que recheaban con sentimento as 

pingas de auga que que se botaban ao suicidio

 esvarando polas miñas meixelas ata acabaren 

caendo a almofada, creando un estalido que rompía 

o silencio que envolvía o cuarto, bagoas que deixaban 

o meu corazón enxoito. 

 Malec Corbillón